Sporo ludzi się do mnie odezwało w sprawie dowiadywania się co się stało z Kubą, więc po krótce opisze jak potoczyły się jego a zarazem i moje losy.

 Dnia 18.09.2011r. podczas weekendowego pobytu w Gdyni. Uparty jak zwykle Kuba pojechał sobie beze mnie na wieczorne śmiganie a ja zostałam  ze znajomymi. Byliśmy umówieni na tel. Po ok godzinie napisałam sms’a nie odpowiedział, potem zadzwoniłam tel. poza zasięgiem. Myślę no ok pewnie lata gdzieś i potem się odezwie. Wróciłam do domu po kilku godzinach, jego nie ma, tel nadal nie aktywny. Poszłam na znany nam skwerek w Gdyni gdzie mówił, że pewnie tam na mnie poczeka. Poszłam tam więc w nocy by go szukać, ale bez śladu… Wróciłam do domu z myślą, że wróci… zasnęłam na 2h jego nadal nie ma..

Szukam gdzie się da, w końcu nie wytrzymałam zadzwoniłam  na 112… Niestety usłyszałam coś czego nigdy usłyszeć nie chciałam… „ Proszę dzwonić do szpitala miejskiego, nic więcej pani powiedzieć nie mogę”… teraz już wiadomo uległ wypadkowi…

Pojechałam z ciotką do szpitala, Kuba jest już na sali operacyjnej od kilku godzin...Kiedy go odszukałam i lekarzy, którzy zaczęli przekazywać mi informacje dowiedziałam się, że jedna się zakończyła a zaczyna kolejna bo jednak jest coś nie tak a zaraz po jej zakończeniu znów pojechał na blok… Po kilkunastu godzinach w szpitalu siedząc przy ścianie odeszłam zupełnie od wszystkich zmysłów gadałam tylko do niego żeby się nie poddawał by walczył i że jestem z nim…mimo, że nie wiedział tego czułam, że on to podświadomie też czuje.

Wreszcie otworzyły się drzwi bloku operacyjnego i  wywieźli nieprzytomnego mojego wariata podłączonego pod aparaturę… Czułam się jak w jakimś cholernym filmie, nie wierzyłam, że to co widzę dzieje się naprawdę…  

Widok lekarza, który wyszedł by z nami porozmawiać przeszył mnie na wznak czułam, że dobrych wiadomości  to on dla nas nie ma… I cholera jasna miałam racje… wysłuchałam lekarza a łzy leciały mi mimowolnie strumieniami, po czym wyszłam na zewnątrz… Jeszcze nigdy w życiu nie wpadłam w taką histerię i w taki płacz przez który odebrało mi oddech…(więc niech mi już nikt nie mówi, że jestem twardzielem!)

W końcu po długim czasie pozwolono nam wejść na OIOM do niego…

Każdy krok był dla mnie dużym wysiłkiem, a każdy metr trudny do pokonania… Wreszcie stanęłam nad jego łóżkiem… Patrząc na niego nie miałam siły by podnieść rękę by go dotknąć … Nie mogłam wydusić z siebie ani pół słowa… wszystko było we mnie tak spięte jakbym była uwięziona w posągu. ..

Do końca życia nie zapomnę jednak odbicia w oknie… w którym widzę odbicie łózka szpitalnego, pełną aparaturę, pełno kroplówek podłączonych do Kuby a obok stoję zdrętwiała i bezradna ja…

Razem z mama w nocy wyszłyśmy ze szpitala. Musiałam się dowiedzieć gdzie Kuba miał ten wypadek, jak wygląda miejsce wypadku  i nasza ukochana  Suzanna…Nie dało by mi to spokoju o czym dobrze wiedziała. Wracając podjechałyśmy więc na skwer gdzie powiedzieli, że doszło do wypadku i uderzył w metalowy słup.  Jechałyśmy i szukałyśmy tego metalowego słupa, ale wszystkie słupy tam są betonowe.... Mama zatrzymała się na parkingu na skwerku, kiedy wyszłam z samochodu zrobiłam kilka kroków i pierwszy raz padłam na kolana w dodatku w dużej kałuży krwi… krwi mojego Kuby…  Tuż przy niej stał a właściwie już leżał metalowy słupek od znaku drogowego….  Siedziałam tam wyłam, jak z resztą cały dzień i zastanawiałam się jak do cholery do tego doszło….

Nie mogłam wysiedzieć w domu… Ciągle miałam przed oczami Kubę, miejsce wypadku i nasze wspólnie spędzone chwile…

Pojechałam na parking policyjny z rodzicami i znajomymi… Suzanna leżała przy płocie parkingu policyjnego a to co z niej zostało wyglądało jakby zrzucił ją ktoś z 10 pietra i jeszcze rozjechał….

Widząc to wszystko nie mogłam uwierzyć , że powodem była tylko, albo aż utrata przyczepności…

Codziennie byłam u Kuby mimo, że kontaktu nie było z nim kompletnie…

Leżał przez 5 dni w śpiączce farmakologicznej…

Kiedy się obudził najpierw weszli jego rodzice i przyjaciel a potem…. Potem weszłam ja…

Mały głupol, który jeszcze ledwo mówił przekręcił głowę w moją stronę jak wchodziłam do sali, wyciągnął rękę, wymusił w sobie uśmiech „ i co nie pykło mi… haha…” na co dostał zaraz sprostowanie, że pykło bo przecież jest z nami. Wszystko będzie dobrze  i dopilnuje tego.  Ręce miał przywiązane, więc wyplątał się i przytulił mnie ostatkiem sił jakie w sobie miał „Jak Ty mnie znalazłaś?” „hehe kochanie ja Ciebie wszędzie znajdę, nie uciekniesz mi tak łatwo…”

To takie pierwsze dni, które były dla mnie bardzo dotkliwe i zapamiętam to jak i wiele innych momentów już na zawsze…

Od Kuby dowiedziałam się, że był na skwerku i  stwierdził, że wraca do mnie niestety zaraz po wystartowaniu stracił przyczepności na znanych nam wszystkim i nie lubianych znakach poziomych na jezdni. Motocykl zwariował a on stracił nad nim panowanie w wyniku czego motocykl obrał odmienny od zamierzonego tor jazdy niekontrolowanej a potem w ślizgu w stronę nieoznakowanych słupków na których prawdopodobnie kiedyś były jakieś znaki drogowe.

Pomoc miał bardzo szybko na szczęście i tylko to uratowało mu życie. Może kiedyś spotkam osobę, która go uratowała i będę miała okazję podziękować,  bo gdyby nie to Kuby nie było by już z nami.

Na miejscu wypadku stracił ok 2,5l krwi a w karetce miał już migotanie komór serca. Ratownik medyczny, który go odbierał z miejsca wypadku był przekonany, że wiezie organy do przeszczepu bo miał mniej niż 10% na przeżycie, biorąc pod uwagę jakich obrażeń doznał.

Przeszedł ogólnie kilkadziesiąt operacji by ratować życie oraz nogi. Po trwających ok 2tyg zabiegach, w tym również zabiegi na komorze hiperbarycznej stwierdzono, że mięśnie nogi ulegają w dużym stopniu martwicy zatruwając cały organizm a dalsze starania o zachowanie jej może okazać się śmiertelne.

To był dla nas kolejny cios bo mieliśmy nadzieję że jednak mimo, że dawane są małe szanse to jednak uda się uratować nogę… a jednak…
Przeprowadzono amputacje przed kolanem, mniej więcej w połowie uda.

Po ok tygodniu przeprowadzono operacje zespalającą kości w lewej nodze za pomocą blachy, prętu, gwoździa wśród szpikowego i kilku śrub.

Po spędzeniu w szpitalu ok 6tygodni  został wypisany z Akademii Medycznej w Gdańsku i przewieziony karetką do domu w Warszawie.

Ja w jeden dzień zapakowałam swoje graty w torbę, pożegnałam się ze znajomymi i wyjechałam razem z Kubą do niego do domu do Warszawy nietypowym transportem bo karetką.

 Spędził jakieś 10 dni w domu i następnie znów trafił do szpitala w Warszawie na oddział rehabilitacji na którym spędzi kolejne 6-8 tygodni.  Zabiegi dają efekt bo odbudowują się już mięsnie i nabiera masy mięśniowej, która zanikała mu przez ciągłe leżenie. A że to typ sportowca to siłę ma i ćwiczyć lubi, więc szybko się regeneruje. Uszkodzony nerw strzałkowy też się odbudowuje, czego lekarze się początkowo obawiali.

PROŚBA

Proteza nogi jaka zapewni Kubie odpowiedni komfort życia kosztuje w granicach 100-160tys a NFZ refunduje zaledwie 2800żł…

Dlatego niedługo zostanie utworzone specjalne konto w fundacji  Jasia Meli na które będzie można  przekazywać  1% podatku oraz darowizny.  Jak tylko akcja ruszy wstawię tutaj o tym wpis i bardzo proszę o rozesłanie  informacji bo im więcej osób się dowie tym większe są szanse na zregenerowanie Kuby :]