Po latach milczenia przyszedł czas na mój powrót na łamy mojego skromnego bloga :) Witajcie ponownie ! (jeśli mnie jeszcze ktoś z obecnej gwardii pamięta haha)

Kiedy szykowałam moje maleństwo do sezonu byłam po prostu prze szczęśliwa, ale i nie do końca pewna czy dobrze robie. Niespodzianie moje wahania przeważyła wiadomość od znajomego z Trójmiasta. Spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba w piękny letni dzień. Nasz kolega zginął w wypadku motocyklowym. Byłam w takim ogromnym szoku, że gdy usłyszałam jego nazwisko uznałam, że nie znam człowieka. Dopiero po czasie do mnie wszystko dotarło... Uznałam to za znak, ostrzeżenie i potwierdzenie moich wahań. To jeszcze nie czas na Ciebie Korba, daj na luz z moto!

Tym oto sposobem po kolejnych kilku miesiącach wahań CBR'a, moja ukochana Pikatchu stanęła ostatniego dnia naszego związku w salonie, jeszcze wtedy naszego mieszkania. Kolejnego wieczoru pojechała w świat z obcym chłopakiem. Trafiła w dobre ręce, które zaopiekowały sie nią jak należy i dostała nowe życie.

Moja aktywność motocyklowa spadła prawie do zera, ale i nie tylko. Stałam się kimś innym niż byłam kiedyś. Zniknęłam z życia towarzyskiego, aktywności sportowej a o motoryzacyjnym wariactwie już nie wspominając. Czy byłam wówczas sobą? Czy byłam szczęśliwa ? Czy tylko walczyłam z własnym "ja" chcąc być kimś, kim nigdy nie byłam i nie będę? Nie wiem. Jedno jest pewne, chciałam być szczęśliwa, kochać i być kochaną z osobą, którą kochałam chyba bardziej niż siebie samą. I to właśnie był błąd. Zaczął powstawać duszny i toksyczny eliksir, który powoli zmieniał miłość w złość tworząc coraz większą chęć ucieczki obu stron a osoby trzecie dodatkowo potęgowały rozterki i...

Drastyczne efekty to tylko kwestia czasu, kto kiedy się podda i podejmie ostateczną decyzję. Tak też się stało w maju zeszłego roku. Wariowałam strasznie nie wiedząc jak sobie poradzić, przecież moje życie było od 5 lat związane z tą jedną jedyną osobą i nagle zostałam sama... jednak od decyzji nie było odwrotu. W czerwcu zapakowałam wszystko do busa i wróciłam na Pomorze z całym dobytkiem życia, zaczynając wszystko od nowa na starych śmieciach. 

Pierwsze miesiące były cholernie ciężkie, wręcz nie wiem kiedy minęły. Cały czas byłam w trasie. Kursowałam Wawa- Gdynia czasem kilka razy w tygodniu na egzaminy i zamykać sprawy. Nie dość, że miałam niesamowicie nerwowy czas, cholerny burdel w głowie to jeszcze miałam egzaminy zawodowe. Jak to przetrwałam? Nie mam pojęcia. Chyba tylko sport i ludzie wokół trzymali mnie przy zmysłach, żebym jakkolwiek funkcjonowała. 

Moje motocyklowe życie zaczęło się na nowo ! Ludzi dookoła pojawiało się coraz więcej a ja śmigałam prawie codziennie jako plecak z chłopakami. Znów cieszyłam się tym odpychanym przeze mnie przez tak wiele lat klimatem. Wiadomo brakowało mi JEGO, nie raz jechałam tym czarnym gixem i wręcz zapominałam się wracając wspomnieniami do chwil kiedy lataliśmy te kilka lat temu, gdy jeszcze wszystko było takie piękne, szalone, spontaniczne i beztroskie. Wówczas moje ramiona musiałam mocno kontrolować by nie wtulić się jak ostatnia idiotka w plecy kumpla. Mówiłam sobie było minęło, przecież wszystko rozpadło się jak domek z kart, nie masz do czego wracać dziewczyno ogranij się ! Rób swoje i ciesz się życiem ! Otrząsnęłam się, przetarłam oczy, szyba w dół i jazda dalej.

Wszystko pięknie ładnie, uwielbiam jeździć jako pasażer. Zrobiłam tysiące kilometrów z tymi wariatami. Jednak powstawało pewne "ale" hmm być od kogoś uzależnioną ? Jeżdzić wtedy kiedy ktoś akurat będzie chciał mnie zabrać? No szczerze ? Nie do końca mi ta opcja odpowiada. Bo cholernie nie lubie się prosić... Nie no...Kurcze nie! Tak być nie może! 

 Z pewnością domyślacie się już co się stało i jaką jedyną słuszną drogę mogłam podjąć by wrócić do żywych ;)

Tak !

Właśnie to zrobiłam !

Ruszyłam w kolejną trasę ! Tym razem cel był tylko jeden.

Co się pojawiło ? Już jesteście ciekawi? Z pewnością nie jednego zaskoczy mój wybór. Jednak wszystkiego dowiecie się w kolejnym poście, który już dla Was szykuje i to nie jeden ;)