11.10.2010r.

Z rana ładna pogoda to sprawa jasna bez Cebry się nie ruszam :D

Najpierw uczelnia, potem odwiedziny kumpla w pracy. Miejska dżungla nie sprawia Cebrze problemów, choć wentylator już działa. Cholera zrobiła się głodna i już ciągnie z rezerwy, no to niech się zapcha do pełna.

Ustawka pod sklepem z mechanikiem by podał dane do przelewu. W czasie postoju zaparkował obok mojej wariatki piękny gikser. "Ciekawe czyje to cudeńko?" Niespodziewajka młody i sympatyczny gostek, chwila gadki i co śmigamy gdzieś razem. Kolejny kumpel ma nas dogonić.

Jest jest jest!... lęki zaczynam pokonywać, jazda między samochodami i wyprzedzanie zaczyna mi już wychodzić prawie, prawie jak przed wypadkami, znowu odczuwam przyjemność z jazdy! A nie jadę jak oferma równo z puszka jednym pasem. Zatrzymują nas światła,stanęliśmy na przodzie, uśmiech pojawia się na twarzy, jest znowu zajebiście! Koniec rozkminki pojawia się pomarańczowe światełko, sprzęgło jedynka i jedziemy lewy pas bo z prawej puszka z syndromem "se wyjadę". Przede mną pusta droga, po lewej w przeciwną stronę spory ruch a wręcz zaczyna to przypominać korek.

16 dni od zakupu, 25 godzin po serwisie, niecała godzina po poznaniu towarzysza... 

I nagle nie wierze... szok...krzyk... huk...! Walka z motocyklem nie ma gdzie uciekać, już jest za późno na cokolwiek by się ratować. Niewiarygodne stało się realnym. Pod moim kołem znalazł się pieszy... szybkie odbicie w bok by zmniejszyć uderzenie bo tylko to mi zostało, ale odległość była tak znikoma kiedy wyskoczyła z pomiędzy samochodów z naprzeciwka, że i tak ją zahaczyłam prawym bokiem. Motocykl wpadł w wirowanie...jedzie slalomem po całej jezdni... za wszelką cenę chce go wyprowadzić na prostą, ale nie ma już szans... leci w samochody z przeciwka...Teraz już ja muszę się ratować... Rzucam moją ukochana na asfalt "wybacz mi maleńka..." Potem pamiętam już tylko hałas i jak sunę po glebie. Nie wiem gdzie wylądowałam, ani jak spadłam...jeden wielki szok...czuje jak napływa adrenalina. Odwracając się widzę leżącego giksa a bardziej co z niego zostało,  "kurna on też przywalił w nią...o nie... zabiliśmy ją pewnie..." Pełno ludzi koło miejsca zdarzenia i chyba przy dziewczynie... więc biegnę tam...nagle lampka, moto leży, stacyjka nie przekręcona, blokujemy 3 pasy ruchu. Nawrotka trzeba Cebrę ściągnąć z drogi bo jeszcze się zapali, ktoś w nią przywali, cholera wie.

"Hhmmm kochana nie doceniałam Ciebie Ty wyglądasz całkiem dobrze w porównaniu do giksa" choć próba wrzucenia luzu była nieudolna, więc na sprzęgle spycham ją razem z jakimś facetem na pobocze.

Znowu biegnę do zgromadzenia ludzi, przepycham się by dowiedzieć co z dziewczyną, słyszę upagnione słowo : "żyje!" ufff...podchodzę do leżącej na ziemi młodej blondyneczki "oooo nie ja odchodzę" widok masakryczny i myśl "po co Ci to było dziewczyno 50 metrów i było bezpieczne przejście"

Siedzę załamana na krawężniku, policja coś do mnie mówi, słyszę znajomy dźwięk, tak to kumpla R1 stanęła przy radiowozie. Ściąga kask, podchodzę ledwo trzymając się na nogach "Nie no... kolejny raz ?młoda nie... proszę, powiedz, że to nie Ty", "To ja, wbiegła mi pod koło..."

Przesłuchania, badania, sprawdzanie dokumentów itp. Wina na miejscu stwierdzona, motocykliści-poszkodowani, sprawca-dziewczyna, ale przeżycie będzie niezapomniane a co będzie dalej ze sprawą to sie okażę.

Reakcja ludzi z otoczenia na miejscu wypadku była zaskakująca, nikt nas nie opierdzielał wszyscy pomagali, pocieszali, wspierali, doradzali, prosili o kontakt jeśli będzie potrzebna pomoc. Znalazł się też psycholog i ratownik medyczny. Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie pamiętam kiedy przyjechała policja, karetka czy też straż. Dziewczynę zabrała karetka, dla nas nikt nie wezwał, sama zadzwoniłam i wezwałam karetkę. Policja odjechała bez słowa a w radiowozie były moje rzeczy tel. na komisariat, po chwili przyjechali i oddali.

Motocykle kazano zabrać na własną odpowiedzialność, lecz na drugi dzień już policja chciała maszyny odebrać nam do przeprowadzenia badań. Pojechaliśmy karetką do szpitala. Po x czasie w szpitalu pojawili się znajomi a ja byłam z kolesiem nadal w kolejce, by nas przyjęli. U mnie stwierdzono skręcenie stawu skokowego, kumpla zatrzymali dłużej, ale niczego nie wykazano i wszystko jest ok.

Kumpel zerwał się z pracy i przyjechał po mnie do szpitala by przetransportować puszką do domu. Ekipa niezastąpiona, cały czas mi towarzyszyła, zanieśli bo chodzenie mi już nie wychodziło. Zaczęłam mieć wątpliwości czy wszystko jest ze mną ok, bo pojawiły się zaniki pamięci, ale stwierdziliśmy, że to przez szok po wypadku.

Noc była najgorsza spać się kompletnie nie dało, do mojej świadomości chyba jeszcze nie doszła informacja co się stało, brak środków przeciwbólowych okazał się ogromną pomyłką bo ból był nie do wytrzymania... łzy cisną się do oczu z bólu i zmęczenia.

Zasypiam dopiero nad ranem, a w internecie już pojawiają się artykuły na temat wypadku.

I tak oto zostałam mianowana "Fatum Bum Crash Tester" 4 wypadek w ciągu 6 miesięcy, jednak pierwszy jako kierowca.

Lęk co z dziewczyną i konsekwencje wypadku ciągle nie dają spokoju...czas pokarze co się stanie. Kolejne lęki do pokonania będą, ale z motocykla nie zrezygnuje... o nieee... nie dam się tak szybko... nie moja wina wypadku, żyje mogę jechać.

Za dwa dni policja przyjechała po motocykle i zabrali je na 9 dni na parking policyjny. A my chodzimy po szpitalach, policji, lekarzach, dowiadujemy się co z młodą (16lat). Długo będziemy czuć skutki tego wypadku.

Brutalne jest to życie ostatnio... ale szczęście w nieszczęściu, najważniejsze, że wszyscy żyją, młodą poskładają i też będzie z nią ok:] a cała zima jest na naprawę naszych kochanek by skompletować części i doprowadzić je do stanu przed wypadkiem.

Teraz Cebrunia wygląda tak, więc nie ma tragedii, ale i tak szkoda mi jej zwłaszcza, że była ze mną tylko 16 dni:(